Kultura herbaty to ogrom tradycji, rytuałów, rodzaj etykiety podawania i picia herbaty. Myli się jednak ten, kto myśli, że chodzi tylko o suche procedury. Kakuzō Okakura (1862-1913) - japoński eseista i erudyta, tak zdefiniował kulturę herbaty, nazywając ją herbatyzmem: “Herbatyzm jest kultem piękna, które daje się odnaleźć w codziennej, szarej egzystencji. Wdraża nam poczucie czystości i harmonii, tajemnicę wzajemnej życzliwości i romantyzmu ładu społecznego. W istocie swej jest uwielbieniem Niedoskonałości, nieśmiałą próbą osiągnięcia czegoś znośnego w naszym nieznośnym życiu.(...) Herbatyzm jest sztuką zatajania piękna, które należy znajdować samemu; jest sztuką sugerowania tego, czego nie ośmielamy się obnażyć. Jest szlachetną umiejętnością kpienia z samego siebie, spokojnie, lecz przenikliwie, a zatem samą kwintesencją humoru - uśmiechem filozofii”
