Tōcha (闘 茶) to japońska gra towarzyska polegająca na identyfikacji różnych rodzajów herbaty. Choć zwyczaj ten powstał w Chinach, gdzie w czasach dynastii Tang był znany jako Doucha (闘 茶), potem jednak, w okresie Kamakura (od 1185 do 1333 roku), mocno rozprzestrzenił się w Japonii. Z początku degustacje herbaty koncentrowały się na ocenie jakości różnych oferowanych rodzajów herbat, jednak później Tōcha stała się przyjacielskim konkursem, w którym gracze próbowali kilku herbat i odgadywali region, z którego pochodzą. Konkurs ostatecznie osiągnął ustandaryzowaną formalną procedurę znaną jako „cztery rodzaje i dziesięć czarek”, w której uczestnicy próbowali po trzy czarki trzech różnych herbat i jedną czwartej odmiany. Gra odbywała się w pokoju zwanym kissa-no-tei. Gospodarz wydarzenia był nazywany teishu. Nagrody, w tym jedwabie, broń, złoto i biżuteria dodawały prestiżu dumnym zwycięzcom. Pod pewnymi względami Tōcha może być uważana za kamień milowy w rozwoju kultury picia herbaty, ponieważ była pomostem między stosowaniem herbaty przez mnichów buddyjskich zen w celu zapobiegania senności, a świecką ceremonią parzenia herbaty. Po raz pierwszy spopularyzowała picie herbaty poza klasztorami. Spotkania Tōcha często były gwarne, hałaśliwe, podobne do konkursów hazardowych. W rezultacie ich rozgrywanie zostało zakazane (z niewielkim skutkiem) przez Ashikagę Takauji w XIV wieku.
